روزهای جوانی..

میخوام تمام انرژیمو بزارم برای دور شدن از این خانواده

دوری و‌دوستی

امشبم بعد یک سال و هفت ماه تا یه حدی ب میم گفتم شرایط سمی‌ای که توشمو

چه اینجا چه هر جا‌تو ذهنمو بچرخی میبینی که من ی عمره دارم فقط اسیب میبینم‌ از این خانواده 

باید جمع کنم دور شم حتی شده چند تا کوچه انورتر ولی دیگه تو این خونه و این اتاق لعنتی و با این والد سمی نباشم

بسمه.. یکم دیگه بیست و هفت سالمه.. مگ کمه؟ از بیست و یک سالگی اینجا مینویسم از اسیب های بی پایان‌ ولی دیگه بسه.. از نوجووونی بچگی هر موقع یادم میاد دارم زجر میکشم

بسمه باید ار این جهنم بیام بیرون.

بعد چهار ماه اومدم بنویسم 

سلام به افسردگی:) سلام مجدد بعد از ۳ سال

نتیجه‌اون همه تنش و اضطراب فاینالی شد چیزی که نباید میشد. فکن خرداد با مدرسه برا زبان بستم بعد زدن زیرش اونم دو هفته پیش! اونم کی وسط مرداد! بیشعورا.. بماند چقدر بهم ریختم چقدر نخوابیدم تا یه کاری که دلم نمیخواست و پیدا کردم.. ولی چاره ای نبود‌ تمام پس اندازم تموم شده و در کنارش تمام مصاحبات زبانی که رفتم یا ریجکت شدم یا جوابی ندادن، پس بازگشتم به کامپیوتر بود:)

بعد این وسط کار پیدا کردن تصادف کردم، داشتم پاسداران کوفتی با اون کوچه های تو درتوش میگشتم برای جایی که مصاحبه داشتم یهو بوووم یه پرادوئه زد بهم:) اون موقع داغ بودم پاشدم فحش دادم‌راه افتادم رفتم، دو سه ساعت گذشت رسیدم خونه نتونستم از درد بخوابم به میم تکست دادم تازه ماجرا رو کفتم رفتیم معیری نشکسته بود دستم ولی ضرب دیده بود

این مرداد زشت... دعوا پشت دعوا، بحث، استرس و...

توی تمام سلول سلول بدنم استرسو فشار و حس میکنم.

کاش از این بحرانا بگذرم کاش جون سالم به در ببرم کاش بشه